و تو چه آرام رها شدی بی آنکه بدانی قفلهای قفس درونم بیشتر از همیشه وجود خود را فریاد می زنند...
رها شدنت را دوست دارم چون باید پر می کشیدی اما بدان که بدون تو، دیگر پرهای من به خود اجازه بال گرفتن نمی دهند ...
دوستت دارم